Klank creatie Stichting Odebaer
Het witte veld
Boek: Het witte veld, de zeven tonen van stilte.
Nieuw uit op de markt.
17 april was de boek Presentatie in Blijburg, in een heerlijke strandtent op het nieuwe eiland IJburg bij Amsterdam. Iedereen kan vanaf nu het boek bestellen. Het boek wordt verkocht voor €24,90.
Het verhaal van een twee jarig jongetje dat 5600 jaar geleden door zijn ouders werd
gebracht naar een Tibetaans klooster om monnik te worden en klankschalen
te leren maken.
Een prachtig, inspirerend en meeslepend verhaal over de geschiedenis van de klankschaal.
De schrijver voert je mee terug in de tijd naar de Himalaya. Vanuit zijn diepe herinnering
beschrijft het verhaal hoe er toen geleefd, gebeden en gedacht werd. Het laat zien dat er veel oeroude wijsheid verloren is gegaan. De klankschaal was een middel om grote
ontwikkelingen, vragen en wijsheden in op te slaan, als in een bibliotheek.
Ze wisten, de Tibetanen van toen, hoe de mensheidontwikkeling zich zou ontvouwen.
​
Het boek "Het Witte Veld" is vanaf vandaag overal in de boekhandel verkrijgbaar.
https://www.bol.com/nl/p/het-witte-veld/
ISBN: 978-94-92179-26-5
​
​
​
Persbericht
HET WITTE VELD
Zeven tonen van stilte
Ton Akkermans
5600 jaar geleden
leefde een jongetje
bij de monniken
in de Himalaya
in een wereld van stilte
Met een boodschap
Van klank
Voor jou
Vandaag
Je hebt een bijzonder boek in handen. Met een verhaal over een leven dat zich 5600 jaar geleden
afspeelde in Tibet.
Ton Akkermans neemt je mee in een wondere wereld van stilte en klank. Ga mee op deze
inspirerende avonturenreis van aarde naar zee, van de onmetelijke kosmos naar menselijke
verbindingen. Ontmoet de Godin en de ervaar de breuk.
Dit magische boek zal je helpen de huidige tijd beter te begrijpen. We zijn als mensheid in de late
pubertijd beland. We racen rond met het idee alles te weten, maar moeten nog volwassen worden.
5600 jaar geleden wisten de monniken in de Himalaya al hoe de mensheid zich zou ontwikkelen. Ze
schonken ons hun wijsheid in klank.
Een herinnering van leven. Voor jou vandaag.
Over de auteur:
Lange tijd bestudeerde Ton Akkermans de oude klankschalen. Door ze te ‘lezen’ en hun informatie te
begrijpen, ontdekte hij dat ze veel meer geven dan een fijne klank en frequentie. Ze hebben helende
en bewustzijn-gevende vermogens.
Ton Akkerman en Carolina Schomper zijn de bezielers van Odebaer. Ze maken klankschalen en
organiseren klankreizen. Hun doel is de mens te laten evolueren tot volwaardig spirituele
aardbewoners.
Door Geert Kimpen
Ik heb gisteren een smid ontmoet. Ik kom in mijn leven niet zo veel smeden tegen. Eigenlijk ontmoette ik ze tot gisteren alleen in sprookjesboeken uit lang vervlogen tijd, waar ze net die ene sleutel smeden voor de held die verloren is gelopen op zijn zoektocht.
Maar nu kwam ik een echte smid tegen, en wat voor één.
Ton Akkermans is smid van vader op zoon, en heeft zich een leven lang bekwaamd in het smeden van klankschalen. Dieper en dieper is hij doorgedrongen in het mysterie van klank, hij reisde in diepe meditatie 5000 jaar terug in de tijd, en kreeg de oeroude geheimen van de Tibetaanse klankschalen geopenbaard.
Dit heeft hij neergeschreven in een prachtige vertelling "Het Witte Veld" dat gepresenteerd werd en waar ik een woordje mocht doen.
Toen ik me verdiepte in het leven van deze klanksmid, kwam ik erachter dat het ambacht van de smid, en dat van de schrijver wonderlijke paralellen vertonen.
Ton Akkermans vertelde me dat wanneer hij een nieuwe klankschaal gaat maken, hij eerst mediteert om contact te maken met de nieuwe klank die hij in de wereld gaat brengen. Een schrijver doet precies hetzelfde. Het is onmogelijk om tijdens de woeste stormen van het leven een verhaal te creëren. Daarvoor moet je eerst naar binnen gaan, rust en balans zoeken, en vanuit dat stille middelpunt kan pas een nieuw verhaal ontstaan.
Daarna gaat Ton voelen hoe groot de schaal moet worden. En als hij dat weet, knipt hij de ruwe vorm uit in het brons. Ook een schrijver moet inschatten hoeveel ruimte zijn nieuwe verhaal gaat innemen. Soms is het een sprookje, soms is het een epos. En zo bakent de schrijver het nieuwe aantal te schrijven pagina's af waarin hij zijn verhaal gaat gieten. Hij telt en legt de stapel witte vellen klaar die op dat moment nog alles kan worden, of niets.
Een smid heeft steenkool nodig. Diep gedelfde koolsteen. Of zoals Ton het noemt, planten vol gezogen met zonnekracht die door miljoenen jaren heen getransformeerd zijn tot steenkool. is het niet wonderlijk dat koolstof zowel het basismateriaal is van zowel steenkool als koolstof? Met het ene verhitten we het passionele vuur, met het andere tooien we passioneel de vrouw die we beminnen.
Eigenlijk delft de smid de brandstof van zijn verbeelding, net zoals een schrijver, ieder nieuw verhaal bouwt op de schouders van al die reusachtige verhalenvertellers vol zonnekracht uit het verleden. En uit die imponerende berg der verbeelding hakt en graaft de schrijver zijn brandstof om weer iets nieuws te gaan maken.
De steenkool wordt verhit in het vuur, het vuur van de passie, van de hartstocht, want zonder vuur in je ogen kan je geen verhaal noch schaal maken. Ook de smid en de schrijver moeten zichzelf oververhitten, zichzelf het vuur aan de schenen leggen. De lucht blaast het vuur aan, het kleurt de vlammen oranje, het is de ziel die ingeblazen wordt. Want een verhaal of een klankschaal zonder ziel, is slechts een gebrekkig en nutteloos ding op aarde.
Wanneer het vuur te heet wordt, blust de smid het met water. De verkoeling van het gevoel. Een verhaal moet behapbaar worden, aan teveel hartstocht brand je je vleugels, dan stort het als een paradijsvogel ter aarde. Een verhaal moet aarding krijgen, invoelbaar worden, gedoseerd.
En pas wanneer het vuur precies de goede hitte heeft, steekt Ton Akkermans de geknipte bronsplaat in de vlammen. Het wordt schoongebrand, uitgezuiverd van overtolligheden, het brons moet zacht worden. Zoals de schrijver week moet worden, en vanuit die zachte weekheid moet vertellen. Hij moet tot de essentie komen, en alles wat zijn verhaal niet dient, durven uit te branden.
Vervolgens neemt de smid zijn stoere gereedschap erbij. Hij verwijdert het roet, en op het aambeeld slaat hij met zijn hamer van binnen naar buiten de vorm die hij wilt, hij drijft met zijn hamer de wanklank eruit en de zuivere klank erin. Net zoals een verhaal van binnen naar buiten opgebouwd wordt. Alinea voor alinea worden de verhaallijnen aan elkaar gesmeed, en wordt het verhaal in het papier gebeiteld.
Tot de schaal weer verhardt. Het brons stug en weerbarstig wordt. Zo loopt de schrijver ook regelmatig vast. Komt hij niet verder. Is het te bedacht geworden, en werkt het materiaal niet meer mee. Hoe hard hij ook blijft hameren, het is stug, en moet nieuw leven ingeblazen worden. Dan moet het opnieuw het vuur in. Opnieuw verhit worden met vurige passie, met bezieling, met gevoel, en vooral weer met zachtheid. Het moet weer week worden in de buik van de schrijver.
En dit proces herhaalt zich steeds opnieuw, tot de schaal of het verhaal zijn perfecte vorm gevonden heeft. Dan kan het opgeblonken worden. Geschuurd en geschaafd tot het er helemaal uitziet zoals de smid of schrijver ooit in zijn visioen voor zich zag.
Dan is het spannendste moment aangebroken, om de eerste keer naar de klank te luisteren die in de wereld is gekomen. Ton Akkermans zoekt naar de juiste resonantie om een nieuwe klank geboren te laten worden. Een nieuwe trilling. Een magisch geluid dat heling brengt. Een nieuw verhaal moet ook eerst resoneren bij de schrijver, en dan laat hij het horen aan een paar intimi, en pas wanneer de nieuwe klank is ingedaald, is het klaar om op eigen kracht de wereld in te gaan. Om zijn klank en stem te laten horen. Om zijn verhaal te vertellen.
En zo heeft Ton Akkermans die zijn leven lang brons smeedde, nu een verhaal op zijn aambeeld eruit geslagen. Hij heeft zijn woorden gesmeed tot een vertelling vol wijsheid, over een eeuwenoud mysterie; het geheim van de mirakuleuze kracht van klank.
Het boek "Het Witte Veld" is vanaf vandaag overal in de boekhandel verkrijgbaar.
Lezer review:
Korte even delen dat ik jullie vanuit de bodem van mijn hart wens te danken. Ja tot 1000 x toe en tot in het kwadraat van de oneindigheid dank ik jullie voor jullie creatie, jullie liefde, kracht en stilte waardoor het mogelijk werd dat ik in mijn zetel kon genieten van het schitterende boek ‘Het witte veld, zeven tonen van stilte’. Meermaals werd ik diep geraakt. Vele herinneringen toonden zich. Zoveel kwam tot (h)erkenning, de essentie van mijn leven nogmaals belicht.
Moge het Licht van Hoeders jullie omringen, doordringen, vullen en omhullen, nu en tot in de eeuwigheid.
​
Studie van de schaal van de jonge vrouw met de ogen.
In het boek “Het witte veld. Zeven tonen van de stilte”, wordt gesproken over ontstaans geschiedenis van de klankschaal voor de jonge vrouw die in het boek een belangrijke rol speelde.
​
Een citaat van het hierboven genoemde boek vindt u hieronder:
​
Alles wat ik leerde hielp mij met mijn taak: het maken van de schalen. Als kleine jongen wist ik dat het nodig was. Alleen het duurde allemaal zo lang, ik wilde het meteen goed doen. Dat ik de tijd moest nemen heb ik zelf met harde hand ervaren.
Ik was met de monniken van ons dorp bezig om in de winter brons te gieten. Er moest een schaal gemaakt worden voor een jonge vrouw. Ik kende haar en verheugde mij om te helpen. Ik was zo trots dat ik daaraan mee mocht werken. De schaal was voor haar omdat zij als jonge vrouw tot non ingewijd werd. Ze mocht in de stroom gaan staan van de grote Godin.
Vele uren van meditatie volgden en we begonnen een schone oven te bouwen. Met een hak (dat is een soort schep die overdwars staat) maakte ik een diep gat in de grond. Daarna stapelde ik hierin kleine stenen die gemetseld werden met een kleisoort. Zo ontstond er een kom in de grond. Boven de grond werd het gat ook dichtgemaakt met gemetselde stenen, behalve een opening om de houtskool en het erts erin te leggen. Tegelijkertijd groef ik een driehoekig luchtkanaal in de grond waarmee er lucht onder in de kom geblazen kon worden. Boven de grond werd een blaasbalg van huid erop aan gesloten. Het geheel leek op een eivorm met een luchtkanaal onderop. Dan werd de oven gevuld met lagen houtskool en het schoon gebrande brons erts. In vele lagen werd de oven opgebouwd.
Als kind mocht ik vaak kijken hoe dat gebeurde. In stilte werd er gewerkt en soms waren er de prachtige stemmen van de vrouwen en mannen die de gebeden uitspraken. Of er werd gezongen. De concentratie en het respect voor het werk voor de Godin was zo groot, dat ik het als kind als zeer magisch heb ervaren. Bij elke laag die in de oven werd gelegd plaatste elke monnik zijn hand op de laag. Dit als een soort persoonlijke zegen.
Wanneer de oven was gevuld met de houtskool, erts en kruiden werd het afgesloten met een klei- prop en dan was dat klaar.
Een schaal van was werd gemaakt, dat was het moedermodel voor de schaal. Deze werd in speciale droge aarde gestopt met gietkanaaltjes naar de wasschaal. Het geheel werd goed aangestampt. Dan werd het vloeibare hete brons in de kanaaltjes gegoten.
De aardepot met het brons werd door twee broeders uit de oven gehaald en wie stond daar in de weg omdat hij zo graag wilde helpen en terzijde wilde staan? “Ik”.
De monniken struikelden, de pot viel met inhoud en al om. Een deel kwam over mijn been en voet. Rood gloeiend brons. De pijn was verschrikkelijk, maar de schaamte was onverdraaglijker. Een belangrijk ritueel had ik doorbroken en alles moest opnieuw, alleen omdat ik mijn begeerte niet beheerste. Juist bij een jonge vrouw die ik graag mocht.
De schande was voor mij te groot en ik vluchtte beschaamd hinkend het dorp uit. Mijn been was open, de huid was verbrand, het zag er vreselijk uit.
Ik hoorde achter mij de stemmen van de broeders die mij terug riepen. Ik wilde niet luisteren. Ik wilde liever dood. Ik verstopte mij in de bergen en wachtte tot ik zou bevriezen door de koude. Het werd donker en de nachtvorst zou dan snel een eind aan mijn leven maken. Ik hoorde de mensen van het dorp roepen en mij met fakkels zoeken. Ik wilde niet meer. Ik had gefaald en was deze weg niet waardig.
Ik bezwijmde van de pijn in mijn been en de koude, viel in een bewusteloosheid en alles viel van mij af. Ik viel in een gat dat heel diep was. Toen kwam ik in een Licht, waar ik door een vrouw werd opgewacht. Het was de jonge vrouw voor wie we de schaal maakten. Ze keek mij alleen maar aan. Zonder woorden alleen maar kijken. Het leek of ze dwars door me heen keek. Ik was de Moederpriester gewend, die kon mij ook aankijken op een dergelijk manier dat ze alles moest kunnen waarnemen vanuit strengheid. Maar deze jonge vrouw was zonder oordeel en zonder verwachtingen. Zo vol liefde.
Lange tijd stonden we zo, ik kon niet spreken. Ik voelde een grote rust en vooral mijn schaamte verdween. Ik was vrij en alleen, gevuld met liefde. Het leek of elke cel in mijn lichaam geladen werd met die liefde. En ik viel in slaap.
Toen ik wakker werd lag ik in een warm bed, de pijn in mijn been was veel minder. Het was verbonden. Ik was verdwaasd en zag tot mijn verbazing weer de jonge vrouw met die ogen die leken te spreken. Weer voelde ik die liefde, maar die was nu reëel en heel dichtbij. Ze sprak met haar ogen een taal die niet met woorden te vatten is.
Een stem die mij heel bekend was, die van de Moederpriester, vertelde dat de jonge vrouw mij gevonden had. Ze kon mij vinden door zich met haar geest op mij te richten en zo kon ze via mijn lichaam zien waar ik was. Zo hebben de dorpelingen mij kunnen vinden. Anders was ik zeker dood gegaan.
Maar, vertelde de stem mij: ‘’doordat jij de pot hebt laten vallen en bent weggerend, heeft zij haar kwaliteiten ontdekt en laten zien. Zo heb jij haar geholpen haar kwaliteiten te zien en zij heeft jou gevonden’’. Toen vertelde ik mijn verhaal over hoe ik haar ontmoette. De Moederpriester zei niets en keek glimlachend naar de jonge vrouw.
Met veel herrie kwam een van de broeders binnen en hield een schaal in zijn hand.
“Niet alle brons was over je been gevallen. Er was precies genoeg voor de schaal. Maar kijk er eens in.”
Het leek of er twee stralende ogen in stonden.
Mijn been genas snel met de aandacht en de verzorging van de jonge vrouw. Vele jaren heb ik deze gebeurtenis als voorbeeld voor mijzelf gehouden. Maar vanaf die dag wist ik meer wat Liefde is. Dat heb ik bewaard in mijn hart.
Snel was dit voorval vergeten maar ik kreeg de naam: “De jongen die de ogen zag”.
Zo kreeg ik mijn naam die ik heb behouden tot mijn volwassenheid. Het was een pijnlijk proces dat bedoeld was om de liefde te gaan voelen. Ik was er blij mee deze naam te dragen en ik heb mijn les geleerd en ben veel rustiger en bedachtzamer geworden.
Schalen maken is niet heel moeilijk, maar dit te doen uit liefde, respect en aandacht, dat vraagt intense verbinding op vele vlakken.
∞
Om de schaal beter te kunnen begrijpen, wat voor energie het met zich meedraagt vraagt het begrip het ‘’Witte veld’’ om een verduidelijking.
Het begrip het Witte veld is niet een benaming, het is een aanduiding wat het Witte veld inhoud.
Het witte veld is een veld die zeven kwaliteiten in zich dragen. Het veld is gecreëerd door twee grote liefde volle krachten, het Goddelijke en de Godin.
Deze twee complimenterende krachten creëren een groot magnetisch veld, daarin ontstaan zeven creërende velden. Elk vertegenwoordigt een kwaliteit.
Zoals de zeven kwaliteiten van de kleuren van het licht, alle kleuren bij elkaar maakt wit licht.
Vanuit deze zeven kwaliteiten is in de kosmos alles gecreëerd, ook de aarde en wat er op is. En de mensheid. In ons werken de grote krachten van de zeven kwaliteiten. Onze fysieke, ether, astraal en hogere zelf ofwel hogere ‘Ik” is opgebouwd vanuit de zeven. Elk orgaan draagt één van de kwaliteiten in zich.
Via de planeten en Sterre constellaties werken de zeven kwaliteiten in op de mens en de planten, stenen en dieren. Elk draagt deze vormkracht in zich, zo kunnen de grote levenskrachten begrepen worden.
In de geschiedenis zijn er steeds mensen geweest die rechtstreeks vanuit dit Witte veld als wezen op aarde zijn gekomen. Hier gekomen op aarde brengen ze de wijsheid vanuit het Witte veld. Dit om ons te helpen herinneren wat deze wijsheid is, maar vooral om een voorbeeld te zijn.
Ze offeren zich op om bij ons te zijn, vanuit liefde schenken ze ons hun liefde.
Het metaal titanium is het metaal welk verbonden is met het Witte veld. Vanuit het wezen van het metaal kan men meer begrijpen wat titanium voor de mensheid betekend. Samen met magnesiumzout bouwt het titanium tijdens de foetus periode het zenuw centrum op. Zo zorgt deze samenwerking van magnesium en titanium voor het gehele zenuw centrum en daardoor het bewustzijn op.
Het wit van de zenuw banen en het oogwit is door dit titanium en het Witte veld belangrijk voor ons.
In vele oude geschriften en religies wordt het Witte veld benoemd, opvallend is dat er geen naam aangegeven is, alleen benoemd.
Het is wonderlijk dat de Tibetaanse zo over heel de wereld verspreid zijn. Zonder dat er iemand dat iemand een rede voor gevonden heeft accepteren we het. Terwijl veel mensen ze fascinerend vinden. Het lijkt alsof ze iets te vertellen hebben, iets te delen. Met deze vraag hopen we meer en meer een antwoord te vinden.
Wat schenkt deze schaal, voor de vrouw met de ogen, mensheid deze tijd?
Het Witte veld is er nog steeds voor ons een voorbeeld, het geeft ons de wijsheid die we nodig hebben
om ons te ontwikkelen. Om besluiten te nemen vanuit de oorsprong van ons zelf.
​
De schaal verbindt ons even met dit Witte veld, als herinnering met de bron van ons hoger zelf.
Deze schaal zal door Europa reizen en vele mensen even aanraken.
Laten we de wijsheden delen.
​
Ton Akkermans Carolina Schomper.
